هنر# فراموشی

دیشب داخل هایپرمارکتی مشغول گشت و گذار بودم، که صحنه ای در میان التهاب مردم برای خرید اجناس حراج شده خیلی توجه ام رو جلب کرد. دختری شرقی، از خدمه فروشگاه با ارگی که قسمت لباس ها! گذاشته شده بود(گمانم تنها برای دکوریشن و پخش موسیقی اونجا  بود) ایستاده و در میان کارش کی بورد رو می نواخت.. به سمت اش رفتم و چند نوتی همراهیش کردم.. حالب بود، در حالی که کی بورد داشت موزیک بی مزه خودشو پخش می کرد اون دختر چه پارلاتی موزونی همراهش می کرد. به شونه ش زدم و خداحافظی کردیم.
یاد گروس عبد الملکیان افتادم:

دزدی در میان تاریکی
 به تابلوی روی دیوار خیره مانده است..

راستی که این اعجاز هنر است، نه قابل سرکوب! نه فراموشی پذیر! و نه حتی گاهی محتاج  پرورش! هنر بخشی از خاصیت زیبایی دوست روح آدمیست، آنقدر که گاهی باید آن را از دسترس عقل خارج کرد و به دست احساس و حتی به دست غریزه سپرد.