چه گواراست طعم گس حقیقت های تلخ .. بی شکر بی شیر ..

آرام آرام .. صبوری کردی و من در تو حل شدم.

احوال این روزای من .. شفیره ای در آستانه پروانه شدن ...
کاش بیرون هوا مساعد باشه!

سرزمین بی مرز

برای فتح تو آمدم .. با مشعل و کتابی در دست!

رخش از رستم ربودم و مشعل از تائیس... تازنده و افروخته.. آتش می کشم تمام فاصله ها را... همه دستانی که تو را از من دور کنند. و از میان بر می دارم هر آن سری که قصد قد علم کردن کند.. آتش می کشم ویرانه های دلتنگی سرزمین بی مرزم را.
آتش می کشم زمان دونده را...  سم اسبان فرزند کورش را برنخواهند تابید..

.....و شب دوباره کنجی از آغوشت تمام فتوحات سرزمینم را به فراموشی می سپارم و آرام ترین موجود جهان می شوم.

بهار اینجا پلاسیده و بی رمق کنجی منتظر ..

تنهایی

تنهایی چون لیوان آب لبریز شد، و تصمیم گرفتی لیوان هر دم پر شونده را سوی آیینه پرتاب کنی! تا دیگر نه ظرفی برای پر شدن ماند و نه آبی برای لبریزی، آیینه و لیوان فرو ریزند، و سیلابش همه را ببرد. وقتی منشا تمام دلتنگی ها خودت هستی.

تبعیدی 2.0

تبعیدهای بی بازگشت و ..
بی فایدگی های تبعیدی..
انقلاب مجازی..قهرمان مجازی..پهلوان مجازی..آدم های مجازی..خلسه های مجازی .. زندگی مجازی، مجازی،مجازی..
پس حقیقت را کجای این سطرها می توان جای داد؟ و حقیقت همیشه باید لابلای دستمال چرک ناشناسی پیچیده باشد تا بیش از آنچه هست احساس بازیچه بودن با تو همراه شود.

از باغ می برند چراغانی ات کنند                                 تا کاج جشن های زمستانی ات کنند

                                                                                                                فاضل نظری