چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریبست دلم در وطنم

همه مرغان هم آواز پراکنده شدند 

آه از این باد بلاخیز که زد در چمنم

(ه.ا سایه)

نشسته ام به در نگاه می کنم

دیرچه آه می کشد

تو از کدام راه می رسی

جوانی مرا چه دلپذیر داشتی

مرا در این امید پیر کرده ای

نیامدی و دیر شد

نیامدی

(ه.ا سایه)