مثل کودکی ام پناهگاه می سازم. در گوشه ای که هیچ کس آن را پیدا نکند. با خودم بازی می کنم. دنیایی خالی. آدم های دوست داشتنی نامرئی.
گویی در عبور این بیست و چند سال هیچ چیز عوض نشده:
تنها جنس پناهگاه به تو تغییر یافته... و تخیلاتم که این روزها عصا به دست اند...