نژاد مقبون

تمام دنیا را هم بگردی نژاد کمال یافته و بی نقصی پیدا نمی کنی. هر رنگی و نژادی از نقصی و دردی در رنج است. در این میان اما نژادی هست که به کمال خود از آن دیگران نزدیک تر است. نژادی که ریشه اش بی رنگی و بی سرزمینی است و آنچه این قوم را به هم بند می زند نه در زمین خاکی که در سرزمین جان هاست. او که فرای زمان و مکان و جسم و جنس زندگی می کند. نژادی که از قضا امکان بقای داروینی شان کم تر از آن دیگران است. چرا که یافتن جفتی از جنس خود در اکثر مواقع بسیار دشوار و تناضع بقا از آن نیز دشوار تر است. نژادی که در نوشته ها و کرده های خود ادامه میابند و نه در تخمک و اسپرم ها. نژادی که هیچ گاه نه انقراض یابنده بوده و نه کثرت پذیر. که نه تنها هیچ گاه تاریخ  مرزی و کشوری پذیرفته که چون کولیان مرزها و قانون هایشان ملول و محدود اش نموده. نژاد فصل مشترک؛ نژاد سیال در ذهن ها و سرزمین ها و مرزها ...(ادامه و تصحیح..)