برای دیده شدن نمی نویسم. برای غر زدن نمی نویسم. برای کمک برای تحقیر و یا تحت تاثیر قرار دادن هم نمی نویسم. تنها می نویسم تا سراچه ذهن پر ازدحامم خالی شه. می نویسم تا در جنگ فراموشی و آرمان مقابل زمان بیاستم. می نویسم تا روحم رو آزاد کنم.

چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریبست دلم در وطنم

همه مرغان هم آواز پراکنده شدند 

آه از این باد بلاخیز که زد در چمنم

(ه.ا سایه)

نشسته ام به در نگاه می کنم

دیرچه آه می کشد

تو از کدام راه می رسی

جوانی مرا چه دلپذیر داشتی

مرا در این امید پیر کرده ای

نیامدی و دیر شد

نیامدی

(ه.ا سایه)

در احوال گياهخواري

شايد بهترين دليلي كه اين روزها مي تونم براي گياه خواري خودم بيارم اين باشه كه نمي خوام موجود آسيب رسان يا هارم فولي باشم. مي خوام تا جاي ممكن با جهان بيرون در مصالحه باشم. نه سبب مرگ حيواني باشم و نه در تخريب كره زمين سهيم باشم. شايد سهم من در اين مسير تقريبا صفر باشه و كاملن بي نتيجه، اما در بد ترين حالت اين كار رو از به عنوان يك عمل كاملن شخصي و براي آرامش روح خودم انجام مي دم.